گیره های فنری معمولاً از یک نوار فولادی فنری ساخته می شوند که برش داده می شود به گونه ای که یک طرف دارای یک برآمدگی باریک در مرکز انتهای آن و طرف دیگر یک جفت برآمدگی باریک در دو طرف باشد. سپس انتهای این برجستگی ها به سمت بیرون خم می شود و نوار به شکل حلقه در می آید و زبانه های بیرون زده به هم متصل می شوند.

برای استفاده از گیره، زبانه های باز شده به سمت یکدیگر فشرده می شوند (معمولاً با استفاده از انبردست)، قطر حلقه را افزایش می دهد، و گیره روی شیلنگ می لغزد و از قسمتی که به خار می رود می گذرد. سپس شیلنگ روی خار قرار می‌گیرد، گیره دوباره منبسط می‌شود، روی قسمتی از شیلنگ روی خار می‌لغزد، سپس آزاد می‌شود و شیلنگ را روی خار فشرده می‌کند.

گیره های این طرح به ندرت برای فشارهای بالا یا شلنگ های بزرگ مورد استفاده قرار می گیرند، زیرا برای ایجاد نیروی گیره کافی به مقدار زیادی فولاد نیاز دارند و کار با آنها فقط با استفاده از ابزارهای دستی غیرممکن است. آنها معمولاً روی شیلنگ های سیستم خنک کننده خودرو با قطر چند اینچ استفاده می شوند، به عنوان مثال در اکثر فولکس واگن های خنک کننده با آب

گیره‌های فنری مخصوصاً برای مکان‌های محدود و یا در غیر این صورت نامناسب که در آن انواع دیگر گیره‌ها به ابزارهای سفت‌کننده نیاز دارند که از زوایای باریک و احتمالاً غیرقابل دسترس استفاده می‌شوند، مناسب هستند. این باعث شده است که آنها به ویژه برای کاربردهایی مانند محفظه های موتور خودرو و برای ایمن سازی اتصالات خاردار در خنک کننده آب رایانه شخصی محبوب شوند.